A small step for mankind a HUGE step for Logan

Het zijn de kleine stapjes die je kinderen ziet zetten in hun ontwikkeling, waardoor mijn werk zo mooi is. Vooral als die ontwikkeling net even anders verloopt dan normaal, zoals bij kinderen met een taalontwikkelingsstoornis het geval is. Deze kinderen zijn echt niet onintelligent, zoals soms onterecht gedacht wordt, en kunnen met de juiste begeleiding enorm groeien. Het kost alleen net even wat meer geduld, tijd en aandacht. Kinderen met TOS hebben namelijk langer nodig om informatie te verwerken en nieuwe dingen te leren. Dat vraagt van jou als begeleider dat je het kind goed kent, zodat je weet waar het kind staat in zijn ontwikkeling, en de kleine overwinningen kan vieren. De eerste keer dat een kind met TOS actief meedoet in de kring, meezingt met het liedje dat juf de klas wil leren, of probeert om antwoord te geven op een vraag die hem of haar gesteld wordt, is dan reden voor een feestje. Dat het liedje dan nog niet helemaal meegezongen wordt, en het antwoord op de vraag nog niet helemaal goed werd uitgesproken, doet er op dat moment niet zoveel toe.

Als je aansluit op wat een kind al wel kan, kun je dit, stapje voor stapje, steeds verder uitbreiden.
Het gaat erom dat het kind plezier ervaart in het leren, aan doelen werkt die zijn afgestemd op zijn of haar niveau, en zo succeservaringen opdoet. Dit bouwt het zelfvertrouwen van het kind op.
Dit zien we ook met Logan gebeuren. Zijn wereldje wordt steeds groter. Hij zet steeds een stapje verder. Hij kent nu bijvoorbeeld een hoop van zijn klasgenootjes bij naam. Lijkt iets heel normaals toch? Voor Logan was dat echter een enorme mijlpaal.

Ik weet het dan ook nog goed. Hij werd door zijn juf naar voren geroepen, die eigenlijk begrippen ‘groot’ en ‘klein’ met de klas aan het oefenen was. Ze vroeg Logan om aan te wijzen welke van de twee klasgenootjes die voor hem stond het ‘grootst’ was. Nu was dat begrip op dat moment nog moeilijk voor hem (nu snapt hij ondertussen wel wat er mee bedoeld wordt, de kanjer, maar dat is weer een heel ander voorbeeld), dus hij begreep de vraag van de juf nog niet. In plaats daarvan keek hij de juf even aan, keek toen naar zijn klasgenootje, en sprak de legendarische woorden ‘Dat is Indy’. Waarop ik vanaf mijn plek net naast de kring een vreugdedansje deed. Ook zijn juf snapte gelukkig het belang van dat moment, en prees hem uitbundig.
It was a small step for mankind, but a HUGE step for Logan.

Vanaf dat moment is Logan op sociaal gebied alleen maar verder gegroeid. In de klas, en ook daarbuiten zoekt hij steeds meer zijn vriendjes op, waarbij hij steeds vaker zelf het eerste contact maak. Het begint echter allemaal bij zoiets simpels als het bij naam noemen van een klasgenootje.
In deze maatschappij moeten kinderen vanaf een steeds jongere leeftijd al steeds meer presteren. Goed scoren op toetsen, in de selectie van de sportclub moeten zien te komen, op een hoog niveau aan de middelbare school deelnemen, en zo kan ik nog wel even doorgaan. Maar laten we alsjeblieft niet uit het oog verliezen wat voor een (voor hen) enorme stappen de kinderen van wie de ontwikkeling net iets anders verloopt iedere dag zeggen.