Eens in de maand interviewen wij een ervaringsdeskundige met een Taalontwikkelingsstoornis (TOS) of andere taal/spraak problematiek.
Deze maand zetten we Jessica Huttinga in het zonnetje. Zij heeft Dyspraxie en hoopt zoveel mogelijk mensen te bereiken om ook dyspraxie op de kaart te zetten. Het is namelijk geen handicap, het is een SUPERKRACHT!
Interview door; Jessica Mulder.
Op het eerste gezicht staan er twee jonge meiden in beeld die allebei Jessica heten. Alhoewel je vanaf de
buitenkant het niet zou zeggen, heeft Jessica Huttinga een motorische ontwikkelingsstoornis: dyspraxie. Als
echte ervaringsdeskundige weet zij hier natuurlijk veel over te vertellen. Jessica van Super Family sprak haar
over haar eigen ontwikkeling en opvoeding. Want hoe heeft zij dit ervaren met dyspraxie?
Wat is dyspraxie?
Zelf kan Jessica uiteraard het beste uitleggen wat dyspraxie inhoudt. Ze legt uit dat er meerdere vormen zijn
van dyspraxie. Jessica heeft verbale dyspraxie en dat uit zich in haar spreken. ‘’Verbale dyspraxie is een
onrijpheid van de linker kleine hersenhelft. Het is een stoornis bij het correct verwerken van informatie. Het is
een aangeboren handicap, dus ik heb het al sinds mijn geboorte. Het is niet zichtbaar en je ziet niet aan mij dat
ik wat heb. Pas als ik begin te praten dan hoor je het. Bij mij zijn de tongspieren aan de zijkant verslapt,
waardoor ik sommige woorden en letters anders uitspreek dan hoe het hoort.’’ Door bijna tien jaar lang
logopedie te hebben gehad doet Jessica nu geen extra moeite meer om bepaalde woorden uit te spreken.
Pas toen ze 4 jaar was werd dyspraxie bij haar gediagnostiseerd. ‘’Dat is vrij laat.’’ zegt Jessica. ‘’Over het
algemeen krijg je de diagnose als je 2 jaar oud bent. Hiervoor heb ik een MRI scan, CT scan en een test om
epileptische aanvallen uit te lokken omdat ze eerst dachten dat ik in mijn slaap epileptische aanvallen zou
krijgen. Hier was echter geen sprake van.’’ Er moest een andere reden zijn voor haar achterstand. ‘’Toen werd
ik naar de logopedist gestuurd en daar kreeg ik de diagnose.’’
Hoe was dat voor haar ouders?
‘’Mijn ouders kwamen er al vrij snel achter dat er iets met mij mankeerde, want ik heb nog een oudere zus en
die kon al veel dingen. Met een half jaar kon zij zitten en ik niet.’’ Toen de diagnose werd gesteld klikte dat dus
heel erg voor haar ouders. ‘’Het was niet heftig voor mijn ouders, want nu hadden ze tenminste een
diagnose.’’ Alhoewel het voornamelijk een hele opluchting was dat er een diagnose was, wisten ze toen nog
helemaal niet wat dyspraxie was. ‘’17 jaar geleden was er bijna niks te vinden over dyspraxie en alles was
hoofdzakelijk in het engels. Er waren 2, 3 pagina’s en dat was het. Er was niemand die zo oud was als ik die er
iets over vertelde. Mijn ouders hadden dus ook geen idee hoe ik mij zou gaan ontwikkelen.’’
Hoe heeft Jessica haar opvoeding ervaren?
In haar opvoeding werd niet de nadruk gelegd op het feit dat zij iets heeft. Wat zij als heel fijn ervaarde. ‘’Het
was nooit: ‘oh mijn kind kan dat niet, want die heeft dyspraxie.’ Ze gingen er eigenlijk heel leuk mee om ze
vergeleken het met dat ieder kind moeite heeft met iets.’’ Dit kan ze iedere ouder aanraden. Jessica denkt dat
met het benadrukken dat niet goed is voor de ontwikkeling van het kind. ‘’Ze gingen er heel open mee om. Ze
vergeleken mij niet met andere. Ik kon zelf mijn eigen pad bewandelen.’’
Hoe verliep haar schoolcarrière?
Op haar 4e ging ze naar de basisschool, maar toen kon zij nog maar met 10 á 20 woorden praten. Terwijl
andere kinderen van 4 makkelijk met 400 woorden kunnen praten. ‘’Aan het einde van groep 1 zei mijn juf
daarom ook dat het beter zou zijn als ik naar speciale school zou gaan.’’ Zij heeft op deze speciale school van
groep 2 tot en met groep 4 gezeten waar zij ook twee keer per week logopedie kreeg. Op deze school leerde zij
dezelfde stof als op een normale basisschool, daarom kon zij door naar een normale basisschool. ‘’Vanaf groep
5 heb ik altijd op een normale scholen gezeten, ook in het middelbare.’’ De switch was wel anders, omdat ze
op de speciale basisschool zich heel erg op haar gemak voelde. ‘’Ik was het lievelingskindje van de klas zeg
maar.’’ Op de basisschool viel de verandering nog mee, ze werd goed geholpen. Toen ze naar de middelbare
school ging kwam heel duidelijk naar voren dat dyspraxie voor veel mensen nog onbekend is. ‘’Je mag elke
leraar, iedere opendag uitleggen dat je dyspraxie hebt.’’ Uiteindelijk bleek haar keuze achteraf dat de school
haar toch niet goed kon helpen met haar dyspraxie. ‘’Ze hielden geen rekening met mij helaas. Ik moest
gewoon meegaan in wat andere kinderen ook deden. Achteraf was dat niet zo’n fijne periode geweest. Ik zou
iedere ouder daarom ook aanraden om naar open dagen te gaan en eventueel een gesprek aan te gaan. Zo
weet je precies of ze op de hoogte zijn en of ze weten wat dyspraxie precies inhoudt.’’ Ondanks dat ze wel
heeft ervaren dat ze in het diepe werd gegooid heeft ze nog wel veel kunnen leren. Over het algemeen kon ze
alle lessen goed volgen, maar vreemde talen waren nog vrij lastig.
‘’Er zit veel meer achter een kind en alleen de stempel dyspraxie.’’
Jessica staat nu stukken zelfverzekerder in het leven. ‘’Vroeger dacht ik: ik mankeer wel wat, maar ik durfde er
niet over te praten. Dan zouden mensen horen dat ik wat heb. Misschien praten ze wel achter mijn rug om. Nu
praat ik er heel open over. Ook om ouders en logopedisten te helpen, want ik had vroeger niemand die zou
oud was als ik die hetzelfde heeft. Terwijl veel kinderen het hebben.’’
Op haar eigen instagram account @jessicahuttinga deelt ze van alles over haar ervaring met dyspraxie. Voor
ouders met kinderen met dyspraxie herkenbaar en voor iedereen heel leerzaam. Als belangrijkste boodschap
wil Jessica meegeven dat er veel achter een kind met dyspraxie schuilt, veel meer dan de diagnose. Ook dat
deelt zij met de wereld.
